Tragedia w smutku

ZASTRZEŻENIE: SG-1 jego postacie należą do B.W, J.G. i MGM. Żadne naruszenie praw autorskich nie jest zamierzone, nie można zarobić żadnych pieniędzy.
NUTA AUTORA: Niektóre dialogi zaczerpnięte z serialu. Podpowiedź udzielona mi przez London („Janet, proszę, nie rób tego. Nie poddawaj się, proszę!” – Sam błagała swojego kochanka.) Nie użyłam go jako pierwszej linijki, ale zainspirowała ta historia. Napisane dla kalendarza FSAC DD10. Specjalne podziękowania dla oxfordshoes2 za wersję beta!
SPOILERY: AU. Dzieje się to podczas i po S05E06 Rite Of Passage.
OSTRZEŻENIE: Śmierć postaci i mnóstwo niepokoju.
ARCHIWIZACJA: Tylko za zgodą autora.

Tragedia Żalu
Przez Dhamphira



Tłumiony smutek dusi się,

szaleje w piersi,

i jest zmuszony pomnożyć swoje siły.
– Owidiusz, poeta rzymski


Tragedia zmienia ludzi, nawet tych dobrych.

– Rommie, androidowy awatar Ascendentu Andromedy



Janet weszła do pokoju Cassie w ambulatorium. Była zaskoczona widokiem figury szachowej lewitującej i wirującej w powietrzu przed jej córką.


– Cassandra? Co robisz?


„Pomaga... zrobić to.”


"Jak?"


„To tak, jakby ciepło opuszczało moje ciało i przechodziło do figury szachowej”. Zrobiła pauzę na chwilę. – Nie masz lekarstwa, prawda?


„Nie. Nadal próbujemy…”


"W porządku."


„Nie, nie jest. Wciąż możemy się czegoś dowiedzieć z próbek biologicznych przywiezionych przez SG-1. Może tam być coś, co pomoże twojemu organizmowi wytworzyć przeciwciała”.


– Chcę, żeby tak się stało, Janet.


– Nie mów tak – błagała ze łzami w oczach.


– To i tak się stanie.


"Jesteś chory."


„Wiesz, że teraz to coś więcej. Czuję w sobie siłę. To dopiero początek”.


„A wraz z tym twoje ciało przechodzi ogromne obciążenie fizyczne”.


– Myślisz, że to mnie zabije?


– Tak… martwię się taką możliwością, to prawda.


"Nie obchodzi mnie to!" – krzyknęła dziewczyna.


"Cóż, powinieneś!" Janet nie mogła powstrzymać drżenia głosu, gdy strach przed utratą córki przytłaczał ją. „Znam ograniczenia ludzkiego ciała…”


„Może nie jestem już człowiekiem”.


"Oczywiście, że jesteś."


„Może umieranie jest częścią transformacji”. Cassie brzmiała, jakby niemal chciała umrzeć.


„Nie obchodzi mnie, czy tak jest, czy nie!”




-------------------------------------------------- ------------------------------


Alarm był pierwszą oznaką, że dzieje się coś bardzo złego. Sam i Janet pobiegli do ambulatorium, gdzie zastali lotnika sprawdzającego ciało innego zabitego strażnika.


„Kasandro!” Janet wbiegła do pokoju córki, a Sam deptał jej po piętach.


Cassie siedziała na łóżku. „To był Goa'uld” – powiedziała. „Spałem. Myślałem, że to pielęgniarka przyszła, żeby pobrać mi krew… ale wyczułem jej obecność”.


„Niczego nie wyczułem” – zauważył Sam.


– To było po twoim wyjściu. Na początku nikogo tam nie było, ale gdy podeszło bliżej, kogoś zobaczyłem.


Sam podniósł słuchawkę i uzyskał dostęp do systemu PA. „To jest alert kodu 3! Potrzebujemy zatów i TER w izolatce 4, natychmiast!”


"Wszystko w porządku?" – Janet zapytała Cassie.


„Uciekł, kiedy krzyknąłem”.


Generał Hammond przybył z ludźmi z SG-1. Sam wyjaśnił im, co się stało i nakazał systematyczne przeszukiwanie obiektu.


Jack postanowił zostać z Cassie i Janet, aby mieć na nich oko. Spojrzał na Cassie. „Myślałem, że walczyłeś z nią za pierwszym razem, więc jestem tu bezpieczniejszy z tobą”.


„Była tu przez cały czas, kiedy wróciłeś” – odpowiedziała.


– Znajdziemy ją – zapewnił ją.


– Ona ma rację. Dlaczego czekała aż do teraz, żeby dopaść Cassandrę? zapytała Żaneta.


„Chciała wiedzieć, czy jej eksperyment się powiódł” – powiedziała Cassie.


– Nie wiesz, czego ona chce.


„Nie. Gdyby... gdyby transformacja miała mnie zabić, ona po prostu by na to pozwoliła. Nie rozumiesz?”


– Kochanie, nie teraz.


„Nie! Ale zadziałało!”


„Kasandro!”


Nagle dziewczyna wskazała na pokój obserwacyjny i krzyknęła: „Uważaj!”


Okno obserwacyjne rozbiło się i Janet osłoniła córkę, podczas gdy SF oświetlił niewidzialnego intruza za pomocą TER. Jack strzelił do niej swoim zatem. Zdjął tkaninę zakrywającą twarz intruza, potwierdzając, że to Nirrti.


Jack włączył radio. „Ochrona do pokoju ISO 4. Wszystkie zespoły poszukiwawcze, wycofajcie się”.


Cassie nagle zaczęła chwytać.


„Cassie? Cassie! Nie rób tego!” zawołała Żaneta. „Proszę, zabierz ją stąd” – powiedziała Jackowi, mając na myśli nieprzytomną Nirrti. „Chodź! Ruszajmy! Przewróć ją... łatwo.” Pielęgniarka pomogła przewrócić Cassie na bok, gdy napady nie ustały.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Daniel dotrzymał kroku Janet, gdy szła korytarzem. – Mówi, że może pomóc Cassandrze.


– Jeśli jej zaufamy.


– Jeśli ją wypuścimy.


– Wierzysz, że ona rzeczywiście może pomóc?


– Myślę, że warto spróbować.


– A co z generałem Hammondem? Co on zamierza zrobić?


– Jeszcze nie zdecydował.


– Naprawdę muszę wracać do Cassandry.


Daniel chwycił ją za rękę, zatrzymując ją. „Ja… Wszyscy wiemy, jak trudne to było dla ciebie, więc jeśli czegoś potrzebujesz…”


Janet szybko wyciągnęła rękę z jego dłoni. „Dzięki” – odpowiedziała, idąc dalej i wchodząc do pokoju Cassie. Spojrzała na wykres Cassie, próbując zebrać myśli. „W porządku, daj mi 70 miligramów dantroliny”.


"Lekarz?" – zapytała pielęgniarka, upewniając się, że dobrze usłyszała.


"Teraz."


"Mama?" Cassie zapytała słabo, gdy odzyskała przytomność.


„Jestem tutaj. Podajemy ci tylko coś innego na obniżenie gorączki.


"To się dzieje."


„OK, chcę, żebyś zrobił to, o czym rozmawialiśmy, dobrze? Chcę, żebyś z tym walczył”.


– Nie chcę z tym walczyć.


„Musisz! Kochanie, twoje ciało nie będzie w stanie przetrwać tego, co próbuje zrobić ten wirus retro”.


„Gdzie jest Sam?”


– Poszedłem zobaczyć, czy może ci pomóc.


„Nie! Niech to się stanie! Niech to się stanie!” Cassie znowu dostała ataku.


„Wrzuć 10 valium” – rozkazała Janet pielęgniarce, zakładając córce maskę tlenową.


– Valium tu jest. Pielęgniarka spojrzała na monitor. „Jej temperatura wynosi 106!”


„Dantroline nie działa?” Dantrolina była ostatnią deską ratunku, by zapanować nad wysoką gorączką Cassie. Janet nie miała już możliwości leczenia... i była zdesperowana. Chwyciła sprężynowy wtryskiwacz siarczanu morfiny i wyszła, żeby zrobić jedyną rzecz, jaka przyszła jej do głowy. Zmusi Nirrti do pomocy Cassie.




-------------------------------------------------- ------------------------------


„Generał Hammond do poczekalni” – zabrzmiało w systemie nagłaśniającym.


Hammond i SG-1 przybyli i zastali Janet trzymającą broń na zakutym w kajdanki Goa'uldie, który siedział na krześle w swojej celi.


„Doktorze Frasier, proszę się wycofać” – rozkazał generał.


Choć głos jej się trząsł, dłoń nie. – Nie mogę tego zrobić, proszę pana. Nie mam wyboru.


Sam przesunął się na bok Janet, żeby lekarz mógł ją zobaczyć. – Janet? Nie rób tego.


„Nie mogę pomóc Cassandrze… ona może”.


„Doktorze Frasier, SG-1 przekonał mnie już do zawarcia umowy o życie Cassandry. To nie jest konieczne” – wyjaśnił Hammond.


– Zatem zgadzasz się na moje warunki?


„Tylko jedno: kiedy wyleczysz Cassandrę z jej choroby, będziesz wolna” – powiedział generał, wyraźnie niezadowolony z tego powodu.


– A skąd mam wiedzieć, że to uhonorujesz?


"Masz moje słowo."


"Nie wystarczająco dobre."


– W takim razie przypomnę ci, że kobieta trzymająca cię za broń to matka Cassandry.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Z urządzeniem uzdrawiającym Goa'uldów w jednej ręce i innym urządzeniem Goa'uldów w drugiej, Nirrti próbowała pomóc Cassie.


Po zaledwie kilku krótkich sekundach zatrzymała się. – Czekałeś zbyt długo.


– Spróbuj jeszcze raz – warknęła Janet.


Nirrti spróbowała ponownie – najwyraźniej włożyła w to więcej wysiłku. Cassie zaczęła kaszleć, gdy odzyskała przytomność, a jej parametry życiowe zaczęły się poprawiać.


"Zrobione."


Dotrzymawszy części umowy, Sam i Jack odprowadzili Nirrti do pomieszczenia przy bramie.


Niecałą godzinę później gorączka Cassie ponownie wzrosła. Dostała drgawek gorączkowych, które nie ustały, dopóki nie zatrzymało się jej serce.


Cassie zniknęła.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Czas stał się bezkształtną rzeczą, a jego upływ naznaczony był przygotowaniami do pogrzebu, kondolencjami, gośćmi z zapiekankami i niekończącymi się godzinami smutku, którego nie dało się wyrazić.


Sam miał złamane serce, ale nawet pośród własnego smutku starała się być pocieszeniem dla Janet. Ale Janet nie pozwoliła nikomu, nawet swojemu kochankowi, pocieszać się – nie chciała być pocieszana. Była smutna nie do opisania... i zła. Wściekły na Goa'uldów za to, że są potworami; zły na Nirrti za to, że była tak zła i okrutna, że ​​eksperymentowała na dzieciach, na swoim dziecku; zły na generała Hammonda, że ​​tak cholernie długo trwało podjęcie decyzji, że warto ocalić jej córkę, i że przede wszystkim trzeba było ją przekonać; zły na Daniela za zasugerowanie, że powinni zaufać Nirrti; zły na Sama i Jacka, że ​​wypuścili Nirrti, zanim upewnili się, że suka rzeczywiście wyleczyła jej córkę; zły na wszystkich, że jej współczuli; ale przede wszystkim zła na siebie, że nie była wystarczająco dobrym lekarzem, aby uratować córkę.




-------------------------------------------------- ------------------------------


„Hej, Sam. Jak się masz?” Daniel zapytał cicho, kiedy wszedł do pomieszczenia ze sprzętem.


To był jej pierwszy dzień w pracy po pogrzebie Cassie. Posłała mu drżący półuśmiech. "Bywało lepiej." Przyjęła jego uścisk.


„Wszyscy ją kochaliśmy”.


"Ja wiem."


– Jak radzi sobie Janet?


– Naprawdę nie wiem.


"Co masz na myśli?"


Ona westchnęła. „Ona całkowicie mnie odcięła, Danielu. Nie chce ze mną o tym rozmawiać. Chyba nawet nie płakała”.


„Może nie powinieneś dzisiaj jechać na naszą misję? Może powinieneś zostać i być tu dla niej. Jestem pewien, że Jack by to zrozumiał”.


– Zrozumiałbym co? – zapytał O'Neill, kiedy wszedł.


„Martwimy się o Janet. Janet nie mówi o tym, co się stało”.


„Rozmowa jest przereklamowana” – stwierdził pułkownik z całą pewnością.


– Nie rozumiesz, Jack. Sam mówi, że według niej Janet nawet nie płakała z powodu tego, co się stało.


„Rozumiem... lepiej niż ktokolwiek z was” – warknął. Wziąwszy uspokajający oddech, kontynuował. „Po prostu pozwól Doktorowi być. Każdy przeżywa żałobę na swój sposób. Daj jej tylko trochę czasu i przestrzeni, aby mogła zrobić to, czego potrzebuje”. Jack chwycił swój plecak. „Chodźmy, czas już iść” – rozkazał.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Janet siedziała w samochodzie. Nie chciała wchodzić do środka góry i spotykać się ze wszystkimi. Nie chciała widzieć litości w ich oczach ani słyszeć więcej kondolencji.


W końcu wzięła głęboki oddech i wysiadła z samochodu. Niestety, spojrzenia zaczęły się od strażników w punkcie kontroli bezpieczeństwa... i trwały dalej w stosunku do każdej osoby, którą spotkała w drodze do ambulatorium.


Kiedy niektórzy z jej personelu medycznego złożyli kondolencje, warknęła.


„Nie potrzebuję ani nie chcę twojej litości! Cassandra nie żyje i nic nie mogę na to poradzić. Życie toczy się dalej. Więc dajmy sobie z tym spokój”. Zatrzasnęła drzwi do biura, odcinając się od zszokowanych spojrzeń współpracowników.


Wiadomość o jej wybuchu dotarła oczywiście do generała. Po stracie żony zaznał rozdzierającego serce żalu. Nie był zły na swoją CMO, kiedy poszedł do szpitala, aby z nią porozmawiać; chciał tylko dać jej znać, że rozumie, przynajmniej do pewnego stopnia – nie mógł sobie wyobrazić, jak to jest stracić dziecko.


Zapukał do zamkniętych drzwi biura.


"Co?" usłyszał zirytowane warknięcie lekarza.


Janet podniosła głowę, gdy drzwi się otworzyły i wszedł generał Hammond. Był jedną z ostatnich osób, które chciała widzieć. Z trudem zachowała w głowie cywilny język. "Pan."


Cel jego przybycia zmienił się, gdy zauważył cienie pod oczami lekarza, mięśnie twarzy napięte, gdy zacisnęła szczękę, oraz brak wyrazu na jej twarzy. Oddychał powoli, oceniając słowa.


„Myślę, że być może wrócił pan do pracy zbyt wcześnie, doktorze. Chcę, aby wziął pan trochę wolnego”.


– Nie potrzebuję wolnego, proszę pana – powiedziała wyważonym tonem. Tak naprawdę nie chciała tam być, ale jeszcze mniej chciała zostać sama w domu.


„To nie jest sugestia” – odpowiedział. „Wiem, że cierpisz i masz do tego pełne prawo. Ale bycie tutaj…” Słowa „gdzie umarła Cassie” nie przeszły mu przez usta, ale oboje poczuli ich ciężar. „Jesteś na urlopie ze skutkiem natychmiastowym. Porozmawiamy o twoim powrocie do służby w późniejszym terminie”.


Będąc na skraju całkowitej utraty panowania nad sobą i pozbawiona normalnego płynnego wdzięku, Janet wstała i zebrała swoje rzeczy. "Cienki."


Wyszła ze szpitala.


Hammond ze smutkiem patrzył za nią, nie przejmując się nawet jej brakiem etykiety wojskowej.




-------------------------------------------------- ------------------------------


W domu Janet borykała się z ciągłymi wspomnieniami o córce, przypomnieniami, których po prostu nie mogła znieść. Zebrała wszystkie zdjęcia Cassie z salonu i umieściła je w pudełku, które umieściła w szafie w przedpokoju. Następnie przeszukała resztę domu, pokój po pokoju, systematycznie usuwając zdjęcia, bibeloty i wszystko, co przypominało jej o Cassandrze, i wrzuciła je wszystkie do pudełka w szafie.


Zrobiono to i przebrawszy się w dżinsy i T-shirt, Janet stanęła twarzą w twarz z zamkniętymi drzwiami jedynego pokoju, do którego nie wchodziła przez prawie tydzień. Biorąc głęboki oddech, otworzyła drzwi do sypialni córki. Poczuła się, jakby coś uderzyło ją w klatkę piersiową z siłą kopnięcia muła, zatrzymując jej serce i kradnąc oddech. Był to ból fizyczny, tak realny jak odcięta kończyna i głęboki w duszy. Wreszcie mogła zaczerpnąć oddechu. Po kilku powolnych oddechach weszła... i zabrała się do pracy.


Janet właśnie skończyła sortować rzeczy Cassie i odłożyła rzeczy, które miała zapakować do pudełek i odłożyć od tego, co miała zamiar dać Goodwill, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi wejściowych. Zeszła na dół i otworzyła drzwi. Była zaskoczona widokiem doktora Stephena MacKenziego na werandzie, choć nie trzeba było geniuszu, żeby domyślić się, dlaczego tam był.


"Co Ty tutaj robisz?"


Mężczyzna przez chwilę patrzył w dół. Wiedział, że nie zawsze jest mile widzianą obecnością w życiu żołnierza. Jego zawód psychiatry oznaczał, że potrzeba jego pomocy była dla większości żołnierzy symbolem słabości, słabości, do której żołnierze nie chcieli się przyznać. A im twardsi żołnierze (jak ci przydzieleni do SGC), tym bardziej uparcie żywili urazę do potrzeby jego pomocy. MacKenzie nie był głupim ani niewrażliwym człowiekiem i chociaż wielu uważało, że szukał tylko pretekstu do zakończenia kariery, prawda była taka, że ​​troszczył się o ludzi. Jego celem zawsze było pomaganie pacjentom, przeprowadzanie ich przez trudne chwile, pomaganie im w osiągnięciu najlepszych wyników i zapobieganie nieodwracalnemu załamaniu.


Kiedy MacKenzie ponownie podniósł głowę i spojrzał w oczy CMO SGC, zobaczył, że potrzebuje pomocy. „Generał Hammond poprosił mnie, abym wpadł i zobaczył, czy nie zechce pan porozmawiać”.


Jakimś cudem Janet nie była zaskoczona. – Czy mam rozkaz rozmawiać z tobą?


MacKenzie zdołał zachować neutralny wyraz twarzy. "Nie, oczywiście nie." Oboje wiedzieli, że miał na myśli „jeszcze nie”.


„Więc możesz iść. Jestem na urlopie i to jest moje prywatne mieszkanie, więc…” Zamknęła drzwi.


MacKenzie westchnął. Doktor Fraiser zareagował dokładnie tak, jak się spodziewał. Cierpiała, a on chciał pomóc, ale nie mógł jej zmusić, żeby mu na to pozwoliła. Odwrócił się, ruszył chodnikiem i wrócił do samochodu.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Janet oparła się o drzwi, gdy je zamknęła. Pojawienie się MacKenzie na progu jej drzwi było po prostu wisienką na szczycie jej gównianego dnia. Z westchnieniem odepchnęła drzwi i poszła do kuchni. Otworzyła górną szafkę obok lodówki i wyjęła do połowy pełną butelkę 18-letniej whisky single malt Laphroaig.


Chociaż zwykle preferowała wino, od czasu do czasu lubiła dobrego single malta – coś, co prawdopodobnie odziedziczyła po ojcu, pułkowniku armii. Nalała do szklanki dwa palce i rozkoszowała się słodkim, dymiącym paleniem bursztynowego płynu. Co nietypowe, nalała drugiego drinka. Drugi spodobał jej się jeszcze bardziej niż pierwszy, więc zabrała ze sobą szklankę i butelkę, udając się z powrotem na górę.


W pokoju Cassie kontynuowała pracę, oklejając taśmą dwa pudełka z rzeczami, które trzymała. Umocniona trzecim drinkiem, zaciągnęła klapę w suficie korytarza na strych i rozłożyła drabinę. Pojedynczo przenosiła pudła na strych – łącznie z tym, które wcześniej umieściła w szafie w przedpokoju na parterze. Po zamknięciu strychu wróciła do sypialni i zaczęła składać wszystkie ubrania i umieszczać je w dużych workach na śmieci.


Skończyła zadanie, nalała kolejnego drinka i rozejrzała się po pomieszczeniu. Ściany były gołe, łóżko rozebrane, a szuflady szafy i komody puste. Zadzwoniła już do Goodwill i następnego dnia po ich przybyciu wszystko miało zostać zabrane – łącznie z meblami.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Janet obudziła się z jękiem, a jej głowa boleśnie pulsowała w rytm walenia do frontowych drzwi. Po wypiciu Laphroaiga zasnęła na kanapie. Podniosła się do pozycji pionowej i natychmiast tego pożałowała, gdy fala mdłości prawie pokonała jej zdolność do stłumienia tego. Jej usta miały smak toksycznej szumowiny ze stawu. Prawie warknęła, gdy znów rozległo się walenie do frontowych drzwi.


Wstała i niepewnie ruszyła w stronę drzwi wejściowych.


"Co?" – zapytała młodego mężczyznę, który nie mógł mieć więcej niż 17, 18 lat.


– Doktor Fraiser?


"Tak."


Wskazał kciukiem przez ramię z powrotem w stronę ulicy. „Jestem Todd. Przyjechaliśmy po odbiór Goodwill”.


Spojrzała za niego i zobaczyła drugiego młodego mężczyznę u dołu schodów ganku oraz ich ciężarówkę przy krawężniku. Skinęła głową. "W porządku." Odsunęła się i wpuściła ich. U podnóża schodów wskazała na drugie piętro. „Wszystko jest w pierwszym pokoju po lewej stronie”.


„Przez wszystko masz na myśli…”


„Wszystko łącznie z meblami.”


"Tak proszę pani."


Dwóch młodych mężczyzn skierowało się w stronę schodów.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Kiedy Janet miała już okazję wziąć prysznic i – co ważniejsze – umyć zęby, udała się do sklepu z narzędziami... z zatrzymaniem się w sklepie monopolowym w drodze powrotnej do domu.


Ubrana w stary, oversize'owy T-shirt, który zawiązała na supeł na brzuchu i dżinsy, które miały więcej łatanych dziur niż dżinsy, otworzyła puszkę z farbą. Malowanie pokoju zajęło jej kilka godzin i kilka mocnych drinków. Nie do końca była zdecydowana, co zrobi z tym pokojem, ale przynajmniej nie było w nim już ani jednego znaku, śladu ani śladu świadczącego o tym, że Cassie była w nim wcześniej.


Tego wieczoru, popijając whisky single malt, Janet przeglądała kilka czasopism. Natrafiając na projekt fotograficzny domu jakiejś gwiazdy, w końcu zdecydowała. Z tego pokoju był najlepszy widok na podwórko i wszystkie jej prace ogrodnicze. Było w nim mnóstwo światła, nie nagrzewając się przy tym przez bezpośrednie światło słoneczne wpadające przez okna. Zrobiłaby z tego pokoju swoje nowe biuro.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Kiedy SG-1 wrócił z czterodniowej misji poza światem, Sam był zaskoczony, że nie widział Janet. Zapytała doktora Warnera o nieobecność jej kochanka, kiedy badał ją po misji.


„Nie wiem, gdzie ona jest. Wiem tylko, że generał wysłał ją na urlop na czas nieokreślony po tym, jak…” urwał, nagle wahając się, czy powiedzieć coś więcej.


– Po czym, doktorze?


Doktor David Warner, zastępca CMO, zawiesił stetoskop na szyi i cicho westchnął. Uważał Janet za przyjaciółkę, a nie tylko swojego szefa. Martwił się o nią – tak jak wszyscy inni. Spojrzał na blond majora i przypomniał sobie, że Sam i Janet byli najlepszymi przyjaciółmi.


„Kiedy pewnego dnia przyszła do pracy, straciła przytomność, gdy ktoś powiedział, że jest jej przykro z powodu jej straty. Nakrzyczała na wszystkich i trzasnęła drzwiami swojego biura”. Wzruszył ramionami. „Następne, co pamiętam, to generał przyszedł z nią porozmawiać i odesłał ją do domu. Nie wiemy, kiedy wróci”.


Sam zamknęła na chwilę oczy i westchnęła. – Dziękuję, że mi powiedziałeś – powiedziała cicho.


Warner skinął głową ze zrozumieniem.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Gdy tylko odprawa dobiegła końca, Sam wybiegł z bazy. Chciała wrócić do domu i sprawdzić, co u Janet.


– Żaneta? – zawołała, gdy tylko przekroczyła próg frontowych drzwi.


Nie było odpowiedzi.


Sam przeszedł przez salon i jadalnię i sprawdził kuchnię. Po jej kochanku nie było śladu. Wróciła do holu, a potem poszła korytarzem, żeby zajrzeć do biura Janet.


„Co do…” Mały pokój, który był biurem Janet, został zmieniony. Jedyne, co znajdowało się w pokoju, to mała kanapa, kilka regałów pełnych książek i mały stolik nocny. Brakowało biurka Janet, komputera, szafek na dokumenty itp.


– Żaneta? – zawołała ponownie, ruszając na górę.


Na szczycie schodów Sam zatrzymała się, gdy poczuła słaby zapach farby. Poszła za nim do zamkniętych drzwi pokoju Cassie. Szczęka jej dosłownie opadła, kiedy otworzyła drzwi. Zostało całkowicie przerobione. Pomalowano go na inny kolor, a biurko Janet, komputer i szafki na dokumenty zastąpiły łóżko Cassie, komodę, szafkę nocną i mały stolik do pracy. Próbując zrozumieć, co widzi, Sam nie usłyszał, jak Janet wchodziła do domu i wchodziła po schodach.


– Jesteś tutaj – powiedziała nonszalancko brunetka. „Dobrze, możesz mi pomóc powiesić nowe zasłony w moim biurze” – powiedziała Janet, mijając blondynkę.


Sam w końcu odzyskała głos. – Co do cholery zrobiłeś?


„Tylko mały remont” – odpowiedziała lekarka, wyciągając nowe zasłony z torby na zakupy.


– Gdzie są wszystkie rzeczy Cassie?


„Czego nie spakowałem i nie spakowałem, oddałem Goodwill”.


Sam podszedł do miejsca, gdzie Janet bawiła się zasłonami, chwycił ją za ramię i obrócił. „Jak mogłeś?! Co próbujesz zrobić? Po prostu wymazać jej pamięć, jakby nigdy nie istniała?!”.


Bierny wyraz twarzy Janet zmienił się w czystą, nieskażoną wściekłość. „Robię, co muszę, żeby iść dalej. Kim do cholery jesteś, żeby nie pochwalać lub osądzać, jak to robię? Ona była MOJĄ córką – nie twoją!”


Sam cofnęła się, jakby ktoś ją spoliczkował.


„To jest mój dom i urządzę go, jak mi się podoba. Jeśli ci się nie podoba, możesz się wynosić. Nikt cię tu nie trzyma”. Opuściła zasłonę i wymaszerowała z pokoju.


Minęło kilka minut, zanim Sam mogła się poruszyć. Zasmucona nie do opisania, wyszła z gabinetu Cassie i Janet i przeszła przez korytarz do głównej sypialni. Wyjęła walizkę z górnej półki szafy i spakowała wszystkie ubrania, które miała w domu. Ostatnią rzeczą, jaką spakowała, była szczoteczka do zębów.


Na dole w kuchni był lekarz. Nalała sobie cztery palce taniej blendowanej whisky – codzienne wypijanie butelki dobrej whisky było zbyt drogie. Słyszała kroki blondynki schodzącej po schodach... a potem otwieranie i zamykanie drzwi wejściowych. Było równie dobrze; w ten sposób nie musiała zajmować się Samem – i jej złością wobec blondynki – poza pracą.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Kiedy Daniel odpowiedział na pukanie do drzwi swojego mieszkania, stanął przed czerwonym na twarzy i zapłakanym kolegą z drużyny. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nic nie wyszło. Nigdy nie widział Sama wyglądającego na tak dotkniętego i zdruzgotanego. Zajęło to kilka chwil, ale w końcu otrząsnął się z szoku i wziął Sam w ramiona, a ona zapłakała.


Wciągnął ją do swojego mieszkania, zamknął drzwi i poprowadził ją na kanapę. Archeolog nie był pewien, co jeszcze zrobić. Nigdy nie widział, żeby Sam zrobił coś więcej poza uronieniem kilku cichych łez, a tym bardziej załamania się łkaniem. Minęło kilka minut, zanim blondyn jakby się uspokoił.


– Chcesz mi powiedzieć, co się stało? – zapytał delikatnie.


Sam odsunęła się, żeby wyrwać kilka chusteczek z pudełka na stoliku do kawy i wydmuchała katar. Ze łzami wciąż spływającymi po policzkach opowiedziała, co wydarzyło się w domu Janet.


Daniel potrząsnął głową. „Może Jack ma rację... może po prostu musimy dać Janet trochę czasu. Nie mogę sobie wyobrazić, że miała na myśli to, co powiedziała, nie do końca. To musiał być wyraz jej żalu”.


„Najpierw tracimy Cassie… potem Janet całkowicie wymazuje ją z naszego życia”. Przerwała, próbując przełknąć dużą gulę w gardle. – A teraz tracę też Janet.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Trzy dni po tym, jak Sam spakował się i opuścił dom Janet, Daniel zdecydował się odwiedzić lekarza. Nikt nie miał wiadomości od Janet, a ona nie odbierała telefonu domowego ani komórki. Nie odpowiedziała także na żadną z kilku wiadomości, które otrzymała od Sama, Daniela i jej przełożonej pielęgniarki Amy.


Musiał poczekać, aż skończy swój raport na temat najnowszych artefaktów archeologicznych przywiezionych przez SG-6, więc trochę spóźnił się z wyjściem z pracy. Było około 19:00, kiedy wjechał na podjazd Janet. Wysiadł i podszedł do drzwi frontowych.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Westchnęła zirytowana, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Przetarła załzawione oko i próbowała sobie przypomnieć, kiedy zadzwoniła, żeby zamówić pizzę. Kolejne pukanie do drzwi – to musiało być dzisiaj. Janet wstała i apatycznie podeszła do drzwi wejściowych, przechodząc obok, łapiąc portfel ze stołu w przedpokoju. Zatrzymała się, gdy otworzyła drzwi i zobaczyła, kto to był.


Daniel uśmiechnął się. „Cześć, Janet! Jadłaś już obiad?”


"Co?"


„Kolacja – czy już ją jadłeś?”


Westchnęła. – Właściwie myślałem, że jesteś dostawcą pizzy.


Daniel nie mógł uwierzyć, jak silny był zapach alkoholu w oddechu Janet. Wszedł do środka, mijając ją. „Świetnie! Kocham pizzę.”


Janet tylko patrzyła głupio, jak archeolog po prostu wchodził do jej mieszkania, jakby był jego właścicielem. W końcu pokręciła głową, zamknęła drzwi i poszła za nim do salonu.


Daniel był oszołomiony stanem pokoju dziennego doktora. Nawet mając hałaśliwą nastolatkę i roztargnionego, genialnego kochanka, w domu Janet zawsze utrzymywano porządek i czystość. To już nie było to samo. W pokoju wisiało kilka brudnych szklanek; kanapa wyglądała jak brudne, niepościelone łóżko; na stoliku do kawy stało kilka talerzy z resztkami do połowy zjedzonych posiłków... i kilka w większości pustych butelek po alkoholu.


Janet przeszła obok miejsca, gdzie zatrzymał się Daniel, rozglądała się po pokoju, wzięła brudną szklankę, nalała do niej trochę whisky, opadła z powrotem na kanapę i położyła stopy na stoliku do kawy. Nawet nie zareagowała, gdy jej stopa przewróciła pustą butelkę po alkoholu.


W końcu odnalazł swój głos. „Żaneta…”


Spojrzała na niego z ukosa. „Co? Sam wysłał cię, żebyś porozmawiał ze mną o tamtym dniu? Cóż, nie obchodzi mnie to – nie mogę sobie z nią teraz poradzić”.


„Nie. Nie. Ona nie wie, że tu jestem”. Poruszył się i usiadł obok niej na kanapie. – Wszyscy się o ciebie martwią.


Wydała z siebie jęk pogardy. „Każdy może iść do diabła”.


„Myślę, że nie powinnaś być teraz sama. Rozumiem, przez co przechodzisz, Janet” – powiedział, wyciągając rękę i biorąc ją za rękę.


Janet gwałtownie wyszarpnęła rękę z jego dłoni, najwyraźniej go zaskakując. – Nie wiesz, przez co przechodzę – warknęła.


„Wiem, jak to jest kogoś stracić – straciłem żonę Sha're” – zauważył spokojnie. "Jestem tu dla ciebie."


„A jednak to nigdy nie powstrzymało cię przed przyjściem do mnie” – zadrwiła.


"Co?"


„Zawsze próbujesz się do mnie zbliżyć, patrzysz na mnie, zawsze próbujesz trzymać mnie za rękę. Jestem gejem, Danielu, ale nie głupi. Od lat chciałeś dostać się do moich spodni. Co ci przychodzi do głowy? że nawet gdybym nie był gejem, to chciałbym kiedykolwiek być z takimi jak ty? Więc wbij sobie to do swojej grubej czaszki – nie jestem, kurwa, zainteresowany. A teraz wynoś się z mojego domu i nie rób tego. Nie wracaj. Zostaw mnie, do cholery, w spokoju!”


Zaniemówiony, oszołomiony archeolog ze smutkiem wstał i wyszedł. Na zewnątrz wsiadł do samochodu i po prostu tam siedział. Nigdy nie widział Janet tak wściekłej i wściekłej. Nie był w stanie wymyślić odpowiedzi na to, co powiedziała, ponieważ... nie myliła się. Interesował się nią niemal od samego początku. Było w niej coś takiego, sposób, w jaki emanowała spokojem i troską o otaczających ją ludzi, sposób, w jaki troszczyła się o niego, gdy był ranny lub chory. Zamknął oczy i westchnął. Wiedział, że z łatwością mógłby zakochać się w Janet… gdyby jeszcze tego nie zrobił.


Nawet gdy dowiedział się, że Sam sypia z Janet, część Daniela nadal tchnęła nadzieją, że wkradnie się do jej serca – w końcu była już wcześniej zamężna, więc może… Mimo to tego nie zrobił. myślę, że wyraził się o tym tak wyraźnie. Myślał, że ukrył swoje pragnienie. Westchnął jeszcze raz. Najwyraźniej nie był odpowiednią osobą, aby się z nią kontaktować. Uruchomił samochód i pojechał do domu Jacka.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Jack bardzo się wahał, czy udać się do lekarza. Wiedział, jakie to uczucie, gdy ktoś próbuje go nakłonić do rozmowy na temat, o którym tak naprawdę nie chciał rozmawiać. Irytowało go to cholernie, wkurzało. Ze wszystkich osób w SGC tylko on przeszedł przez coś podobnego i tylko on wiedział, jak to jest stracić dziecko. Właściwie wiedział, przez co przechodziła. Żaden rodzic nie powinien przeżyć dłużej niż swoje dziecko.


Dopiero po tygodniu, w którym nikt nie mógł się skontaktować z Janet, po tygodniu, kiedy nie odbierała telefonu ani nie otwierała drzwi, zaczął w ogóle rozważać poddanie się prośbom Sama i Daniela. Ale kiedy generał Hammond powiedział mu, co wydarzyło się tego ranka podczas spotkania z lekarzem, Jack zdecydował, że nadszedł czas, aby z nią porozmawiać.


Daniel powiedział, że lekarz pił i to dużo. Zatem Jack, wiedząc, że Doktor nie odbierze jej telefonu ani nie podejdzie do drzwi, zdecydował się na inną taktykę. Nieobce mu okoliczne sklepy monopolowe i bary, dyskretnie rozgłosił tę wiadomość – jeśli ktoś zobaczy lekarza, ma go natychmiast wezwać.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Generał Hammond zadzwonił do doktora Fraisera. Minęły dwa tygodnie, odkąd odesłał ją do domu, mając nadzieję, że dodatkowy czas na żałobę umożliwi lekarzowi poradzenie sobie z powrotem do pracy, ale słyszał o lekarzu kilka rzeczy, które go zaniepokoiły. Lekarz nie odbierał jej telefonu, ale zostawił wiadomość, w której kazał jej zgłosić się do jego gabinetu z samego rana.


„Wejdź” – warknął, gdy ktoś zapukał do drzwi jego biura. Podniósł wzrok i zobaczył wchodzącego doktora Fraisera. Zdziwiło go, że nie ma na sobie munduru, ale nic na ten temat nie powiedział. – Usiądź, doktorze.


„Nie, dziękuję. Nie zostanę tu tak długo”.


"Oh?"


Lekko rzuciła kopertę na jego biurko. „Rezygnuję ze swojej prowizji”.


W milczeniu otworzył kopertę, sięgnął do znajdującego się w środku listu i przeczytał go. Zmarszczył brwi. – Obawiam się, że nie mogę tego zatwierdzić.


„Mam stałą służbę i odsiedziałem, generale. Nie mam już żadnych zobowiązań wobec Sił Powietrznych”.


„Być może, ale wiesz, że Sekretarz Sił Powietrznych może odrzucić twoją prośbę, jeśli uzna, że ​​twoja dalsza służba ma kluczowe znaczenie dla misji. Jesteś zbyt cenny dla SGC, aby pozwolić ci w tej chwili na rezygnację”.


„Misja krytyczna? Nie będę mógł pozostać w SGC bez dostępu do klauzuli ściśle tajnej”.


"O czym mówisz?"


Ze złością rzuciła w niego drugą kopertę, która w rzeczywistości uderzyła go i odbiła się od jego klatki piersiowej. „To jest moje notarialne oświadczenie, w którym informuję pana, że ​​jestem lesbijką. Mam kopię dla Sekretarza i każdego, kto chce lub potrzebuje takiego oświadczenia. W razie potrzeby mogę przedstawić świadków, którzy potwierdzą moje zeznanie”.


"Co?!"


Położyła dłonie na krawędzi biurka i pochyliła się na nich. „Czytaj z moich ust, generale: lubię pieprzyć kobiety. Więc zrób, co musisz – przyjmij moją rezygnację albo postawię mnie przed sądem wojskowym. Tak czy inaczej mam to gdzieś, bo nigdy nie wrócę do SGC .”


Hammond był zagubiony. Spotkanie z pewnością nie przebiegło tak, jak się spodziewał. Osobiście nie obchodziłoby go to, gdyby była lesbijką, ale swoimi słowami i czynami skutecznie wpychała go w kąt. Szukał wyjścia.


„Wiesz, mogę to zniszczyć i nikt się nie dowie”.


„Wtedy wyślę jeden bezpośrednio do Sekretarza. Oboje wiemy, że moje zezwolenie zostanie odebrane szybciej, niż zdążysz powiedzieć „Nie pytaj, nie mów”. Żadnego zezwolenia – żadnego oddelegowania do SGC. Żadnego oddelegowania do SGC. SGC – koniec z „kluczowym dla misji” powodem, dla którego nie miałbym zatwierdzić mojej rezygnacji.”


„Musi być jakiś sposób, żeby to rozwiązać, doktorze. Nie obchodzi mnie, czy jesteś gejem – nadal chcę cię jako mojego CMO”.


„Nie rozumiesz?! Nie mogę tu być! Nie mogę znieść widoku tego miejsca! Nie mogę znieść widoku ludzi tutaj! Nie mogę znieść widoku ciebie! Więc jeśli nie każesz mnie aresztować, wyjdę i nigdy nie wrócę. Odwróciła się, żeby wyjść.


„Mogłbym poprosić o wstawiennictwo doktora MacKenziego. Niech cię zamknie w ośrodku psychiatrycznym” – odpowiedział, zły, że zachowała się tak nierozsądnie.


Drobna kobieta odwróciła się, a jej twarz była maską czystej wściekłości. „Po prostu, kurwa, spróbuj! Homoseksualizm nie jest chorobą psychiczną”. Zatrzasnęła drzwi, wychodząc z jego biura.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Zajęło to trzy dni, ale Jack w końcu odebrał telefon. Janet Fraiser była na stanowisku handlowym Boba. To było prawdziwe nurkowanie w małym miasteczku o nazwie Larkspur (populacja około 200), około w połowie drogi między Colorado Springs i Denver. Był tam tylko kilka razy, ale było to dobre miejsce, kiedy nie chciałeś widzieć nikogo z pracy.


Wszedł do baru, rozejrzał się i podszedł do barmana. Zrobił zakup, a następnie poszedł do ciemnego narożnego stoiska, gdzie siedział doktor.


Janet nie była zadowolona, ​​widząc tam pułkownika. Powodem, dla którego wybrała ten konkretny pasek, było uniknięcie każdego, kogo znała. Nie uznała jego obecności ... dopóki nie ustalił butelki samotnego słodu, który właśnie kupił od barmana na stole bezpośrednio przed nią.


„Te rzeczy, które pijesz, to nic innego jak Rotgut. Przynajmniej miejmy kilka dobrych rzeczy”. Usiadł, otworzył butelkę i wlał znaczną ilość do każdego z dwóch czystych okularów, które uzyskał również z Barkeep. Złożył do niej jeden i wziął zdrowy swig z własnego szklanki.


Nie dbając o to, kto kupił whisky - dopóki nie spodziewał się, że będzie rozmawiać - powaliła ją w trzech dużych jaskółkach. Jack napełnił szklankę. Spojrzała na niego. "Żadnych rozmów."


Skinął głową na znak zgody. „Nie rozmawiaj. Po prostu picie”.


Jack była pod wrażeniem zdolności drobnego lekarza do picia i trzymania alkoholu. Już widział podwójnie, a ona piła whisky dwa razy szybciej niż on. Kiedy była w łazience, Jack podszedł do baru i poprosił Barkeep o zadzwonienie do taksówki. Nie było mowy, żeby jeden z nich mógł dostać się za kierownicą samochodu.


Kiedy Janet wróciła z łazienki, złapała butelkę i wlała ostatnią jej zawartość w szklankę. Odrzuciła bursztynowy płyn, nie zauważając już oparzenia, gdy spadło. Spojrzała na pokój na Barkeree.


„Hej, Barkeep! Przynieś nam kolejną butelkę.”


Potrząsnął głową. „Myślę, że miałeś więcej niż wystarczająco”.


- W porządku. Po prostu pójdę gdzie indziej. Stała i wahała się przez kilka chwil.


„Doc.”


Odwróciła się, by spojrzeć na pułkownika. „Powiedziałem, że nie mówiłem”.


„Wiem. Chciałem tylko powiedzieć, że muszę nadejść taksówka. Możemy użyć jej, aby pójść gdzie indziej.”


„OK.”


Taksówka przybyła zaledwie kilka minut później. Raz z tyłu kabiny Jack nazwał bar niedaleko swojego domu. Jak miał nadzieję, Janet zasnęła na jazdę z powrotem do miasta, więc zamiast tego zmienił cel na jej dom.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Kiedy Janet się obudziła, natychmiast rzuciła ramię na oczy, aby zablokować światło. Jednak jej przesadny pęcherz zażądał, żeby i tak wstała z kanapy. Z oczami, w większości zamkniętej, niewielka udała się do łazienki. Kiedy wróciła do salonu, zauważyła, że ​​osoba zemdlała w swoim fotelu. Pokręciła głową ... i natychmiast tego żałowała. W kuchni nalała się sztywny napój i próbowała pamiętać, co wydarzyło się poprzedniej nocy. Zanim skończyła drinka, zapamiętała głównie. O'Neill pojawił się w barze i kupił butelkę z obietnicą braku rozmowy.


Wylała drugi napój i wróciła do salonu, ustawiając butelkę na końcowym stole obok kanapy. Popijała drinka z Jackiem z jękiem.


„Ugh ... jestem za stary na to gówno”, mruknął cicho, aby nie zwiększyć wali w głowę. Kiedy w końcu otworzył oczy, zauważył lekarza na kanapie. „Czy to nie jest trochę za wcześnie?” - zapytał, odnosząc się do jej drinka.


„Idź do piekła”, odpowiedziała płaskim, pozbawionym emocji tonem.


Jack rozpoznał ten ton. Użył wystarczająco dużo po śmierci swojego syna. Jednak przed wejściem w rzeczy z dokumentem musiał skorzystać z łazienki. Przyprowadził fotela pionowo i wstał. Jego żołądek poczuł się, jakby wypił kasję kwasu, ale przynajmniej nie był mdłości. Po pójściu do łazienki wrócił. Siedział w fotelu i po prostu spojrzał na kobietę, która uratowała nie tylko jego tyłek, ale tylko na każdą osobę w SGC.


„Słuchaj, Doc…”


„Myślałem, że mówię ci, że nie mówię”.


Zmarszczył brwi. „Teraz spójrz, przestrzegałem twoich zasad całej nocy. Dostarczyłem nawet whisky. Myślę, że przynajmniej mi to zawdzięczasz, żeby mnie wysłuchać”.


„Nie jestem nikogo winien nikogo w SGC, a przynajmniej wszyscy.” Podniosła butelkę i nalała kolejny napój.


„Sposób, w jaki tam idziesz, zaczyna mi się zastanawiać, czy może powinieneś rozważyć 12-etapowy program czy coś w tym rodzaju.”


Przez chwilę odwróciła na niego oczy, po czym ponownie odwróciła wzrok. „Nie potrzebuję cholernego programu. Nie piję, bo nie mogę przestać - piję, bo chcę. Jestem lekarzem i znam różnicę”.


Biorąc pod uwagę fakt, że tak naprawdę nigdy nie widział, jak upiła się na żadnej z imprez, grillów lub spotkania, na których oboje byli, nie zamierzał dalej debatować. Może opowiadała prawdę. Westchnął. „Wiesz, rozumiem, przez co przechodzisz”.


„I to jedyny powód, dla którego jeszcze cię nie wykastałem”.


Uśmiechnął się mimowolnie ... dopóki nie zdał sobie sprawy, że nie żartuje. Odchrząknął. „Um, to dlatego, że rozumiem, że nie próbowałem cię wkurzyć”.


„Ty i Teal'c jesteście jedynymi, którzy nie byli”.


Wzruszył ramionami. „Teal'c powiedział, że jest to rzadkie, ale nie są niespotykane, aby Jaffa całkowicie się wycofała i żyć jak pustelnik po ...” Szuka właściwego słowa, „... strata. Uważa, że ​​to twój wybór”.


"Mądry człowiek." Wydała dźwięk obrzydzenia. „Teraz, gdyby tylko Sam nauczyłby się czegoś z Teal'c. Dzwoni zarówno mój telefon domowy, jak i moja komórka co najmniej trzy razy dziennie”.


"Tak." Zatrzymał się na dłuższą chwilę. „I rozważając to, co powiedziałeś generałowi pewnego dnia ... Mogę całkiem nieźle zgadnąć, dlaczego była taka wytrwająca”.


Janet odwróciła głowę i przypięła jego wyzywającym blask. „To naprawdę musi oderwać twój tyłek”.


"Co?"


Dokończyła drinka. „Wiedząc, że muszę się pieprzyć Sama, a ty nigdy tego nie zrobisz”.


Jego oczy stały się tak szerokie i okrągłe jak spodki. Zdecydowanie nie spodziewał się takiego wybuchu.


„Wyjdź z mojego domu, Jack”.


„Doc-”


Wpadła na nogi, a krew gotowała się. „Powiedziałem, że pieprzyć się z mojego domu !!” Krzyknęła i rzuciła puste szkło o ścianę, roztrzaskając ją.


Wiedząc z własnego doświadczenia, że ​​daremne było dotarcie do kogoś, kiedy był tak, że był wściekły, wstał, skinął głową i wyjść za drzwi. Użył swojej komórki, aby wezwać taksówkę z jej ganku.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Dwa dni po tym, jak Jack spędziła noc w swoim domu, domowy telefon i komórka Janet zostały odcięte. Kiedy zespół poszedł obok jej domu, aby ją sprawdzić, znaleźli firmę ruchomą pakującą wszystko ... i nie ma znaku Janet.


Technicznie była AWOL, ponieważ przetworzenie rezygnacji zajęło trochę czasu. Z tego powodu generał pozwolił Sama na użycie źródeł wojskowych w celu wyśledzenia lekarza. Jednak na żadnej z kart kredytowych Janet nie było żadnych działań - tylko wypłata pieniędzy na koncie oszczędnościowym Janet ustanowiła jako fundusz Cassie College. Przy tak dużej ilości gotówki Janet mogłaby spędzić dużo czasu i pozostać całkowicie z dala od siatki, gdyby nie wyrzuciła. Było oczywiste, że lekarza nie chciał być znaleziony.


Hammond mógł złożyć zarzuty przeciwko Janet za bycie AWOL, ale biorąc pod uwagę wszystko, co Doktor zrobił dla Ziemi, i dla innych światów nic nie zrobił.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Minęło prawie trzy tygodnie później, kiedy telefon Sama zadzwonił w środku nocy.


"Cześć?" wymamrotała sennie.


„Czy ten główny Samantha Carter?”


Rozpoznając „oficjalny” głos, kiedy usłyszała jeden, nawet w połowie asleep, Sam zwrócił światło na stoliku nocnym i usiadł. „Tak, to jest major Carter”.


„Cześć. Nazywam się dr Joanne Garnett. Dzwonię z Vancouver General Hospital w Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej. Czy znasz Janet Fraiser?”


„Tak! Gdzie ona jest? Jak ona jest?!”


„Została ranna i sprowadzona na naszą pogotowie. W jej portfelu znaleźliśmy kartę, która wymieniła cię jako jej kontakt w nagłych wypadkach”.


- Co się stało? Jak ona jest?


„Obawiam się, że pani Fraiser miała wypadek samochodowy i nie radzi sobie zbyt dobrze. Czy wiesz, czy ona ma życie?”


Sam pomyślał, że będzie chora. Po trzech tygodniach nie wiedząc, gdzie była kobieta, którą kochała, aby otrzymać tego rodzaju rozmowę telefoniczną ... musiała wziąć kilka głębokich oddechów, aby zachować zachorowanie, i próbowała się skoncentrować. „Tak, ona tak. Wiem, że wymieniła w tym bardzo konkretne kryteria, ponieważ jest lekarzem, ale nie pamiętam tego wszystkiego”.


„Czy byłoby możliwe, abyś otrzymał do nas kopię?”


„Tak. Zabiorę to ze sobą. Będę tam jak najszybciej.”




-------------------------------------------------- ------------------------------


Po odtworzeniu telefonu do pułkownika O'Neilla, aby powiedzieć mu, co się dzieje, Sam odkrył, że najwcześniejszy lot, jaki mogła dostać do Vancouver, był lot o 8:30 rano z Denver. Spojrzała na zegar - 3:40. Pięć godzin za długo! Nie było mowy, żeby wróciła spać, więc wstała.


Sam ubrała się, spakował małego przeniesienia i otworzył mały ogień w swojej szafie. W nim były pewne podstawowe dokumenty - w tym testamenty Janet i jej własne. Sam wycofał żywą wolę Janet, umieszczając ją w kieszeni, aby nie ryzykować jej utraty. Udało jej się naprawić i zjeść małe śniadanie, mimo że nie była głodna. Dobry żołnierz zawsze spał i jedzenie, jeśli to możliwe, ponieważ wydarzenia mogą nie dać im czasu później.


Blondynka chciała uniknąć godziny szczytu, więc postanowiła opuścić dom o 6:30, mimo że Denver był zaledwie 30 mil. Była zaskoczona, kiedy wyszła za drzwi i znalazła wszystkich trzech jej kolegów z drużyny czekających na nią. Ogromna guzek utworzyła się w jej gardle i musiała zetrzeć łzy, które zapaliły się w jej oczach. Z drżącym uśmiechem skinęła na nich wdzięczności, gdy Daniel wziął swoją torbę, Teal'c otworzył dla niej przednie drzwi pasażera ciężarówki O'Neill, a pułkownik zaczął za kierownicą i zaczął je.


Minęło kilka minut, zanim pomyślała, że ​​może mówić bez załamania i płaczu. Co zaskakujące, mężczyźni dali jej ten czas z szacunkową ciszą. „Dzięki, dzięki.” Kilka łez przewróciło jej policzki wbrew jej woli.


„Teal'c tak naprawdę nie może odejść, a Daniel ma misję z SG-11 dziś po południu, ale latam tam z tobą”-poinformował ją Jack. Daniel mógł zostać zwolniony z misji, ale archeolog niezręcznie poinformował Jacka, że ​​jego obecność prawdopodobnie nie zostanie mile widziana przez Janet ... i powód. Jednak Jack nie widział żadnego powodu, aby coś powiedzieć Carterowi o tej części.


„Nie musisz tego robić, proszę pana.”


„Carter… Sam, jesteśmy zespołem, rodziną. I część rodziny Doc… zawsze będzie”.


Sam po cichu wpatrywał się w okno pasażera, gdy łzy spłynęły jej do twarzy, bez końca.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Teal'c i Daniel czekali z Jackiem i Samem, aż nadszedł czas, aby poszli. Po przekazaniu kluczy do jego ciężarówki Danielowi, Jack obiecał pozostać w kontakcie, aby poinformować ich, jak się sprawy i poinformowały, kiedy wrócą.


Kiedy Jack i Sam wylądowali na międzynarodowym lotnisku w Vancouver, udali się bezpośrednio do taksówek, najszybszy sposób na dotarcie tam, gdzie musieli się udać. W szpitalu sprawdzili z biurkiem gości, gdzie zostali skierowani na OIOM. Podeszli do głównego biurka na OIOM.


"Przepraszam."


Młoda kobieta spojrzała na wysoką blondynkę. "Czy mogę ci pomóc?"


„Otrzymałem telefon wcześnie rano od doktora Joanne Garnett. Zadzwoniła do mnie o pacjencie, którego nazwałem Janet Fraiser”.


"Chwileczkę." Młoda kobieta wzięła informacje na temat terminalu komputerowego. „Proszę, masz miejsce. Dr Garnett z tym, że będzie z tobą wkrótce.”


„Czy jest jakiś sposób, aby zobaczyć Janet, kiedy czekamy?”


„Przepraszam, musisz najpierw porozmawiać z lekarzem”.


Dwaj funkcjonariusze sił powietrznych usiadło na kilku pobliskich krzesłach.


„Mam złe wrażenie” - mruknął Sam.


„Nie pracuj, Carter. Wiesz, jak trudny jest nasz dokument. Poczekajmy, aby zobaczyć, co ma do powiedzenia Doktor.”


Minęło zaledwie około minuty, zanim podeszła do nich wysoka ruda w wszechobecnym płaszczu laboratoryjnym i szorowania. „Major Carter?”


Sam wstał. „Zadzwoń do mnie Sam”.


„Jestem dr Garnett; rozmawiałem z tobą przez telefon wcześnie rano.”


„Tak. Jak się ma Janet, doktorze?” - zapytała, nawet gdy wyjęła żywą wolę Janet.


„Czy jesteś rodziną?”


„Tak”, natychmiast wtrącił Jack.


Sam przekazał żywą wolę. „Jesteśmy ...” Nie była pewna, co powiedzieć, co to było. Mimo że wyprowadziła się z domu Janet, nie uważała ich za zerwane. Po prostu dała Janetowi trochę czasu i miejsca, aby przejść przez wszystko. Jej oczy zaszły łzami. „Jesteśmy partnerami”, w końcu powiedziała drżąco.


Garnett skinął głową w zrozumieniu. „Obawiam się, że Janet nie radzi sobie zbyt dobrze. Miała obrażenia głowy, które spowodowało krwiak podtwardów. Najpierw przedstawiła nam w ER jako zmienioną i bojową, ale potem straciła przytomność. Z powodu podwyższonej presji wewnątrzczaszkowej musieliśmy Wywierć dziurę w jej czaszce, aby spuścić krew i złagodzić ciśnienie. Monitorujemy ją, ale nie wykazała żadnych oznak wychodzenia z śpiączki. ”


„Czy możemy ją teraz zobaczyć?”


„Jasne. Ale tylko jeden na raz.”


Jack poklepnął ramię Sama. „Idziesz. Będę tutaj, jeśli mnie potrzebujesz.”


Z powodu podziękowania podążyła za rudowłosą do pokoju Janet.


Sam był przerażony na widok Janet. Była tak blada, podłączona do licznych monitorów i maszyn i wyglądała o wiele mniej niż zwykle. Nie było mowy, aby Sam mógł powstrzymać łzy. Kiedy przeprowadziła się, by stanąć obok łóżka kochanka i położyła dłoń na jednym z nich, lekarz sprawdził jej wykres.


Dr Garnett dokonał przeglądu żywych woli pacjenta. To było dość konkretne i wyraźne, coś nie jest niczym niezwykłym dla lekarza. Gdyby Janet nie zareagowała na leczenie w określonym czasie, musiałaby odłączyć całe życie. Spojrzała na dotkniętą blondynkę. „Czy wiesz, co powie jej życie?”


Sam skinął głową. „Przejrzałem go tutaj w drodze. Nie chce być utrzymywana na życiu na czas nieokreślony”.


„Racja. Była bardzo specyficzna. Jeśli jej GCS nie poprawi się do określonego poziomu ...”. „Obawiam się, że jesteśmy na zegarku”. Wzięła głęboki wdech i wypuściła go. „Zostawę instrukcje z pielęgniarkami, aby umożliwić ci nieograniczone wizytację”.


- Dziękuję - odpowiedział ze łzami ze łzami.


Dr Garnett opuścił pokój.




-------------------------------------------------- ------------------------------


Jack dostał kawę z automat